‘ขบวนการเขมรแดง’ บทเรียนอำมหิต ที่ซ่อนอยู่ในอุดมการณ์คอมมิวนิสต์

ประวัติศาสตร์แห่งการนองเลือดโดยขบวนการเขมรแดง ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อมีการจัดตั้งกลุ่มปัญญาชนปารีส (Paris Student Group) ซึ่งเป็นกลุ่มนักศึกษาฝ่ายซ้ายชาวกัมพูชา ที่ได้รับทุนการศึกษาจากรัฐบาลให้มาศึกษาต่อที่ฝรั่งเศส ในช่วงทศวรรษที่ 1950 พวกเขาได้ร่วมกันจัดตั้งขบวนการคอมมิวนิสต์ขึ้นในฝรั่งเศส และได้แยกย้ายกลับไปกัมพูชาเพื่อสร้างฐานอำนาจแข่งกับกลุ่มของนโรดม สีหนุ (ฝ่ายกษัตริย์) และกลุ่มอำนาจของลอนนอล (ฝ่ายสาธารณรัฐ) ในช่วงเวลาต่อมา

แต่เดิมนั้น กัมพูชาสมัยนโรดม สีหนุ วางตัวเป็นกลางทางการทูต และตัวรัฐบาลของลอนนอลซึ่งเป็นรัฐบาลฝ่ายขวาก็ไม่ได้รับความนิยมจากประชาชน เนื่องจากเป็นรัฐบาลที่เกิดการฉ้อโกงขึ้นเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะในกลุ่มของนายทหาร บ้านเมืองไม่มีขื่อมีแป มีแต่ความวุ่นวาย รวมทั้งแนวโน้มของกลุ่มอำนาจฝ่ายนโรดม สีหนุ ก็เริ่มให้การสนับสนุนกลุ่มอำนาจคอมมิวนิสต์ ทำให้กลุ่มคอมมิวนิสต์เพิ่มความนิยมในพื้นที่ชนบททั่วกัมพูชา และพุ่งเป้าโจมตีมาที่กรุงพนมเปญในขณะนั้น

ปี พ.ศ. 2518 รัฐบาลลอนนอลได้ถูกโค่นล้มโดยกองกำลังฝ่ายคอมมิวนิสต์แห่งกัมพูชา หรือที่รู้จักกันในนาม “เขมรแดง” (Khmer Rouge) ในครั้งแรกที่เขมรแดงเข้ายึดกรุงพนมเปญได้นั้น ประชาชนต่างรู้สึกยินดีเพราะคิดว่าการมาของกลุ่มเขมรแดงจะนำพาความสงบมาให้ประเทศ ตามนโยบายของเขมรแดงที่ต้องการโดดเดี่ยวทางการทูตของตนเอง แต่ทว่าสิ่งที่ตามมากลับตรงกันข้าม

ประเทศกัมพูชาตกอยู่ภายใต้อำนาจของ “พลพต” (Pon Pot) ผู้มีแนวคิดแบบคอมมิวนิสต์สุดโต่ง เขามีความเชื่อว่า ระบบสังคมนิยมจะทำให้กัมพูชากลับมารุ่งเรืองอีกครั้งเหมือนในอดีต โดยประเทศควรจะอยู่อย่างสันโดษ ไม่พึ่งพาวิทยาการทันสมัยใด ๆ ขอแค่มีอาหารเพียงพอก็อยู่ได้ เขาจึงกวาดล้างเหล่าปัญญาชนทั้งหลาย ซึ่งมีทีท่าว่าจะตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับแนวคิดของเขา ไม่ว่าจะเป็น หมอ พยาบาล ครู นักเขียน ศิลปิน ข้าราชการจากรัฐบาลก่อนหน้า และอีกหลาย ๆ อาชีพ ถึงขั้นกล่าวกันว่า “คนใส่แว่นสายตา” ที่ดูเหมือนเป็นผู้มีความรู้จะถูกฆ่าอย่างไร้เหตุผล เพราะเขาต้องการให้กัมพูชา “มีแต่ชนชั้นกรรมาชีพ” เพื่อสร้างปัจจัยการผลิตสู่ประเทศ และเสริมสร้างฐานอำนาจตนให้เข้มแข็งยิ่งขึ้น

พลพต ได้เปลี่ยนระบบเศรษฐกิจเป็นแบบสังคมนิยมพึ่งพาตนเอง ปิดประเทศตัดขาดจากโลกภายนอก ยกเลิกระบบธนาคาร ระบบเงินตรา โรงเรียน โรงพยาบาล ยึดทรัพย์สินจากเอกชนทั้งหมด และได้สั่งอพยพผู้คนออกจากกรุงพนมเปญรวมทั้งเมืองใหญ่อื่น ๆ ไปยังชนบทเพื่อทำการเกษตร ซึ่งทุกคนได้แต่หวังว่าจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีกว่าเดิมในพื้นที่ชนบทที่ได้ย้ายไป โดยไม่รู้ว่าสิ่งที่รอพวกเขาทั้งหลายอยู่คือ “ความตายและความทุกข์ทรมาน”

ผู้คนที่ถูกหลอกให้ออกจากเมือง ถูกพามาใช้แรงงานเป็นเกษตรกรเยี่ยงทาส โดยไม่มีการหยุดพักและแทบไม่มีอาหารในการบริโภค เขมรแดงได้ปฏิบัติต่อประชาชนเหล่านี้อย่างป่าเถื่อนและเลวร้าย ตลอดสี่ปีที่กัมพูชาตกอยู่ภายใต้การปกครองของเขมรแดง มีผู้เสียชีวิตทั้งจากการถูกฆ่า อาการป่วย และการทำงานหนักเป็นจำนวนมหาศาล จนเป็นที่มาของการกำเนิด “ทุ่งสังหาร” และ “คุกตวลสเลง” อันเลื่องชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมอำมหิต ชนิดแทบไม่มีใครอยากเชื่อว่านี่คือสิ่งที่มนุษย์กระทำกับเผ่าพันธุ์ตนเอง

แต่ในที่สุดความโหดร้ายทั้งหมดก็จบลง เมื่อทหารของเวียดนามได้บุกเข้าโจมตีเขมรแดง ผ่านทางพรมแดนของกัมพูชา จากการต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้ขบวนการเขมรแดงล่มสลาย และได้ถอยร่นกลับมาตั้งศูนย์บัญชาการอยู่ที่ชายแดนไทย-กัมพูชา กระทั่งต่อมา พลพต ได้เสียชีวิตลงในปี พ.ศ. 2541 ขณะถูกคุมขังในบ้านพัก เป็นการปิดฉากอำนาจของขบวนการเขมรแดง ผู้ซึ่งเปลี่ยนกัมพูชาให้กลายเป็นพื้นที่สังหารขนาดใหญ่ด้วยอาวุธที่ชื่อว่า “ลัทธิคอมมิวนิสต์” และความโหดร้ายที่เกิดขึ้นนี้ ก็ถือเป็นบทเรียนราคาแพงที่กัมพูชาต้องแบกรับมาจนปัจจุบัน