ตีแผ่วาทกรรมแบ่งแยกดินแดน! ‘งบพหุวัฒนธรรมยะลา’ หลักฐานที่ชี้ชัดว่า ‘รัฐกดทับคนไทยมลายู’ โกหกทั้งเพ!

โดย จีรวุฒิ (อุไรรัตน์) บุญรัศมี

จากการเคลื่อนไหวผ่านข่าวหรือสื่อต่าง ๆ ที่เบื้องหน้าและเบื้องหลังเป็นองค์การ BRN (กลุ่มแบ่งแยกดินแดนรัฐปัตตานี ในพื้นที่ปัตตานี-ยะลา-นราธิวาส) หรือประชาชนที่มีใจฝักใฝ่หรือเป็นใจให้การแบ่งแยกดินแดน แม้พวกเขาเหล่านั้นว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม ได้พยายามประโคมข่าวให้คนไทยบางส่วนรวมถึงชุมชนนานาชาติเข้าใจไปในทำนองว่า ‘รัฐไทยกดขี่อัตลักษณ์ชาวมลายูในพื้นที่ชายแดนใต้’ อาทิ การห้ามแต่งกายอย่างมลายู การห้ามพูดภาษามลายู หรือกระทั่งการประโคมข่าวว่ารัฐไทยกำลังใช้นโยบาย ‘กลืนกลาย’ (Assimilation) ต่อชาติพันธุ์มลายูในพื้นที่ภาคใต้ชายแดน ทำให้ประชาชนหรือตัวแทนนานาชาติที่ไม่ทราบเบื้องลึกเบื้องหลังของขบวนการแบ่งแยกดินแดนที่พยายามใช้ ‘โฆษณาชวนเชื่อ’ (Propaganda) ในการหลอกลวงในลักษระพูดความจริงกึ่งเดียว (Half-Truth) เกิดความเข้าใจผิดไปว่า ประเทศไทยกำลังดำเนินนโยบายกดทับอัตลักษณ์และปฏิเสธความแตกต่างหลากหลายจากแนวทางพหุวัฒนธรรมที่สหประชาชาติให้การรับรองมาช้านาน กระทั่งได้ละเมิดรัฐธรรมนูญในเรื่องที่ว่า รัฐต้องให้การสนับสนุนพหุวัฒนธรรม โดยเฉพาะอย่างยิ่งเคารพในอัตลักษณ์ที่หลากหลายของประชาชนกลุ่มต่าง ๆ ตราบเท่าที่ความแตกต่างเหล่านี้ไม่ได้เป็นไปในทางละเมิดรัฐธรรมนูญ ดังปรากฎเป็นลายลักษณ์อักษรอย่างชัดเจนในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 ความว่า

“มาตรา 27 บุคคลย่อมเสมอกันในกฎหมาย มีสิทธิและเสรีภาพและได้รับความคุ้มครอง ตามกฎหมายเท่าเทียมกัน ชายและหญิงมีสิทธิเท่าเทียมกัน การเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อบุคคล ไม่ว่าด้วยเหตุความแตกต่างในเรื่องถิ่นกําเนิด เชื้อชาติ ภาษา เพศ อายุ ความพิการ สภาพทางกายหรือสุขภาพ สถานะของบุคคล ฐานะทางเศรษฐกิจหรือสังคม ความเชื่อทางศาสนา การศึกษาอบรม หรือความคิดเห็นทางการเมืองอันไม่ขัดต่อบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ หรือเหตุอื่นใด จะกระทํามิได้”

และ

“มาตรา 43 บุคคลและชุมชนย่อมมีสิทธิ (1) อนุรักษ์ ฟื้นฟู หรือส่งเสริมภูมิปัญญา ศิลปะ วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม และจารีตประเพณีอันดีงามทั้งของท้องถิ่นและของชาติ…”

และด้วยความที่กฎหมายสูงสุดได้บัญญัติประจักษ์ชัดไว้เช่นนี้ ไฉนเลย ‘วาทกรรม’ ของฝ่ายแบ่งแยกดินแดนที่กล่าวว่า รัฐไทยกดขี่อัตลักษณ์ชาวมลายู อาทิ การห้ามแต่งกายอย่างมลายู การห้ามพูดภาษามลายู หรือรัฐไทยกำลังใช้นโยบาย ‘กลืนกลาย’ จึงกลายเป็น ‘วาทกรรมทรงอำนาจ’ ต่อคนจำนวนไม่น้อยเชื่อถือ ‘วาทกรรม’ ดังกล่าว ทั้งที่ข้อมูลเชิงประจักษ์ใช้ไปในทำนองว่า ‘วาทกรรม’ เหล่านี้ ถูกสร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์เดียว คือ ‘ต้องการสร้างความแตกแยก’ ผ่าน ‘การดิสเครดิต’ ทางการไทย ทำให้ประชาชนในพื้นที่รู้สึกว่ารัฐไทยกำลังกดขี่พวกเขา เพื่อจะได้เข้ารูปกับคำพังเพยที่ว่า ‘ที่ใดมีการกดขี่ ที่นั่นต้องมีการต่อสู้’

แต่เมื่อตรวจสอบข้อเท็จจริงผ่านอกสารและข้อมูลที่น่าเชื่อถือเพื่อพิสูจน์เบื้องหลัง ‘วาทกรรม’ดังกล่าวแล้ว พบว่าข้อเท็จเหล่านั้นกลับเป็นเรื่องหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยก็ว่าได้ เหตุใดฝ่ายสนับสนุนการแบ่งแยกดินแดนจึงโกหกหน้าตายได้ขนาดนี้ ? แต่ที่น่าสนใจที่สุด เหตุใดคนไทยจำนวนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องหรือสนใจประเด็นชายแดนใต้มาตั้งแต่ต้นจำนวนหนึ่ง จึงตกเป็นเหยื่อของวาทกรรมของฝ่ายขบวนการ บทความนี้จะพาไปสำรวจข้อเท็จจริงเพื่อตีแผ่ ‘ความเท็จ’ ดังกล่าวแม้จะเพียง ‘การสำรวจเบื้องต้น’ คือเน้นเฉพาะจังหวัดยะลาในระยะเวลาอันใกล้ก็ตามที

เพราะนอกจากการบิดเบือนข่าวเท็จเร็ว ๆ นี้ เช่นการสมอ้างว่าการใส่ชุดมลายูเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายแล้ว ต้องย้ำว่าคนเหล่านั้นกระทำผิดกฎหมายเพราะพูดปลุกระดมให้เกิดความรุนแรง ไม่ใช่เพราะแต่งชุดมลายู ใครที่พูดซ้ำ ๆ ว่าแต่งชุดมลายูเป็นเรื่องผิดกฎหมาย คนนั้นกำลังกล่าวเรื่องเท็จ ผนวกกับการกล่าวหาว่ารัฐไทยไม่สนับสนุนอัตลักษณ์ชาวไทยเชื้อสายมลายู ยังเป็นการกล่าวเท็จสวนทางกับข้อมูลเชิงประจักษ์ที่มีข้อมูลด้านงบประมาณมหาศาลรองรับอีกด้วย ซึ่งในประเด็นนี้ ผู้เขียนขอนำเพียงตัวอย่างข้อมูลขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดยะลามานำเสนอ เนื่องจากว่าจังหวัดยะลาเป็นจังหวัดที่มีประชากรจำนวนมากและมีความหลากหลายที่สุดในบรรดา 3 จังหวัดชายแดนใต้ เหมาะต่อการศึกษาโครงการสนับสนุนอัตลักษณ์และพหุวัฒนธรรม ด้วยเหตุนี้ การใช้ตัวอย่างของจังหวัดยะลามาเป็นกรณีศึกษาจึงน่าจะสะท้อนความเป็นไปในพื้นที่ชายแดนใต้ได้มากที่สุด

ก่อนเข้าถึงส่วนของ ‘ข้อมูลงบประมาณด้านพหุวัฒนธรรม/อัตลักษณ์ท้องถิ่น’ นั้น ก่อนอื่นต้องทำความเข้าใจเสียก่อนว่า องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น หรือ อปท. ถือเป็นนิติบุคคลมหาชนรูปแบบหนึ่งที่มีลักษณะเป็นประชาธิปไตยและใกล้ชิดกับประชาชนในท้องถิ่นมากที่สุด การที่หน่วยงานท้องถิ่นจะจัดทำโครงการใด ๆ จำต้องสำรวจความต้องการพื้นฐานของประชาชนในพื้นที่เสียก่อน นี่จึงสอดคล้องกับหลักการปกครองใจตนเอง (Self Determination) มากที่สุด อีกทั้งฝ่ายบริหาร (นายก อบจ. / นายกเทศบาล / นายก อบต.) รวมถึงฝ่ายสภาท้องถิ่น (สมาชิกสภา อบจ. / เทศบาล / อบต.) ล้วนแล้วมาจากการเลือกตั้ง ‘โดยตรงจากประชาชน’ ไม่มีทางที่ฝ่ายราชการมหาดไทยหรือทหารจะมาชี้นำหรือบงการให้เลือกผู้นำประชาชนด้วยวิธีอื่นใดได้ ดังนั้น หากไล่เช็คชื่อบรรดาผู้บริหารท้องถิ่นก็จะพบความจริงที่น่าตกใจว่า เกือบทั้งหมดในชุมชนมุสลิม คนที่ได้รับการเลือกตั้งล้วนแต่เป็นคนไทยเชื้อสายมลายู มากกว่าที่จะคนไทยพุทธเสียอีก

และองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเหล่านี้ จำต้องได้รับงบประมาณจัดสรรมาจากงบส่วนกลาง โดยเฉพาะกระทรวงมหาดไทย (ผ่านกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น) เพราะงบประมาณที่จัดเก็บเองในพื้นที่ย่อมไม่เพียงพอในการบริหารจัดการ นอกจากกรมนี้แล้ว องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นยังได้รับงบอื่น ๆ มาจากหน่วยงานราชการอื่นใดด้วย อาทิ กรมปกครอง กระทรวงวัฒนธรรม เป็นต้น แต่เฉพาะ ‘งบประมาณด้านพหุวัฒนธรรม/อัตลักษณ์ท้องถิ่น’ ที่บทความนี้ให้ความสนใจ จะมุ่งเน้นไปเฉพาะงบท้องถิ่นเป็นหลัก นั่นก็คือ งบประมาณจัดสรรมาจากส่วนกลาง ผ่านกรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทย ซึ่งเป็นงบที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ‘ขอรับงบประมาณ’ แล้ว ‘ดำเนินการจัดโครงการด้วยตนเอง’ แต่กระนั้นก็พึงระลึกว่ายังมี‘งบประมาณด้านพหุวัฒนธรรม/อัตลักษณ์ท้องถิ่น’ จากแหล่งอื่นที่เข้ามาดำเนินโครงการในพื้นที่ในลักษณะโครงการเพื่ออนุรักษณ์วัฒนธรรมท้องถิ่น สังคม และชุมชน เช่น กระทรวงวัฒนธรรม กระทรวงท่องเที่ยวและการกีฬา สำนักนายกรัฐมนตรี และ ศอ.บต. ซึ่งก็มีพันธะกิจของหน่วยงานในการส่งเสริมประเพณีและพหุวัฒนธรรมด้วย เป็นต้น  

ในปี 2567 ‘งบประมาณด้านพหุวัฒนธรรม/อัตลักษณ์ท้องถิ่น’ ของจังหวัดยะลา ระบุว่า ลำพังเพียงแค่องค์การบริการส่วนจังหวัดยะลา (อบจ. ยะลา) เพียงหน่วยงานเดียว ได้ตั้ง ‘งบประมาณด้านพหุวัฒนธรรม/อัตลักษณ์ท้องถิ่น’ แทรกไว้ในส่วนของ ‘แผนงานการศาสนา วัฒนธรรม และนันทนาการ’ ไว้สูงถึง 18,019,700 บาท (สิบแปดล้านหนึ่งหมื่นเก้าพันเจ็ดร้อยบาท) ต้องกล่าวด้วยว่า โดยงบจำนวนนี้หมายรวมถึงงบรายจ่ายทุกประเภท (งบโครงการ การดำเนินการ บุคลากร วัสดุ)