“ให้มันจบที่รุ่นเรา” คนรุ่นใหม่ที่ถูกผู้ใหญ่หลอกใช้แล้วทิ้ง

ผ่านมากว่าสองปีกับการชุมนุมเรียกร้องทางการเมืองของม็อบกลุ่มต่างๆ ที่เริ่มตั้งแต่ต้นปี 2563 จนถึงวันที่ศาลรัฐธรรมนูญมีคำวินิจฉัยว่า การเสนอข้อเรียกร้อง 10 ข้อในการปฏิรูปสถาบันฯ ของ 3 แกนนำ คือ อานนท์ นำภา, ไมค์ ภาณุพงศ์ และ รุ้ง ปนัสยา เป็นการใช้สิทธิหรือเสรีภาพเพื่อล้มล้างการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข

ถือเป็นการปิดฉากการเคลื่อนไหวบนท้องถนนของกลุ่มม็อบปลดแอก ที่ดันเพดานข้อเรียกร้องไปจนสุดที่การปฏิรูปสถาบันพระมหากษัตริย์ และเลยเถิดไปถึงการด่าทอ กล่าวหา ดูหมิ่น หมิ่นประมาท ซึ่งถือเป็นการกระทำที่ละเมิดกฎหมาย

ปัจจุบันแม้ยังมีความเคลื่อนไหวของกลุ่มม็อบเรียกร้องประชาธิปไตยอยู่บ้าง แต่ก็เรียกได้ว่าแผ่วจางเต็มที มีมวลชนเข้าร่วมประปรายในแต่ละครั้งแค่หลักสิบ และแกนนำในแต่ละรุ่นไม่ว่าจะเป็น เพนกวิน, อานนท์, ไมค์, รุ้ง ของกลุ่มม็อบราษฎร มาจนถึงแกนนำม็อบทะลุวังในปัจจุบัน หลายคนถูกดำเนินคดี มีชนักติดหลังยาวเป็นหางว่าว คนที่เป็นนิสิตนักศึกษาก็แทบจะหมดอนาคตทางการเรียน

เยาวชนเหล่านี้หลายคนต้องติดคุกอยู่เป็นเวลาหลายเดือน เพราะก่อนหน้านี้ในระหว่างถูกดำเนินคดีและได้รับการประกันตัว พวกเขากลับออกมาทำผิดซ้ำซาก กลับมาขึ้นเวทีชุมนุม โจมตีกล่าวหาสถาบันฯ อย่างต่อเนื่อง จนถูกดำเนินคดีเพิ่มเติม และสุดท้ายศาลไม่อนุญาตให้ประกันตัว

เรียกได้ว่าแกนนำแทบทุกคนต่างได้รับผลกระทบจนชีวิตพังพินาศ หลายคนต้องถูกลอยแพอย่างโดดเดี่ยว ไร้การเหลียวแลจากทั้งนักวิชาการและนักการเมือง ที่เคยออกมาสนับสนุนให้เยาวชนเหล่านี้ลุกขึ้นต่อสู้เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางแทน

จากข้อมูลที่เรารวบรวมมาได้ ลองมาดูกันครับว่าแกนนำเหล่านี้ ชีวิตในปัจจุบันเป็นอย่างไรกันบ้าง พวกเขาต้องเผชิญกับความทุกข์ยากลำบากขนาดไหนในการใช้ชีวิต ซึ่งส่วนหนึ่งเป็นผลมาจากการละเมิดกฎหมาย และการทำผิดซ้ำซากของตัวเอง

ดูแล้วก็คงต้องตั้งคำถามแบบขีดเส้นใต้เอาไว้ด้วยครับว่า การชุมนุมเรียกร้องทางการเมืองในหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา เป็นการต่อสู้เพื่อ “ความเท่าเทียม” จริงหรือ ? หรือเป็นเพียงแค่ความเห็นแก่ตัวของผู้ใหญ่บางคนที่คอยแอบอยู่แต่ข้างหลัง แล้วอ้างอุดมการณ์หลอกเด็กให้ออกมาต่อสู้แทน เพียงเพื่อผลประโยชน์ของคนไม่กี่คน ซึ่งสุดท้ายก็ไม่พ้นต้องแลกมาด้วย “อนาคต” ของเยาวชนอีกเป็นจำนวนมาก