เอกสาร CIA ทุกฉบับย้ำชัด ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงถูกบังคับให้ลงนามในรัฐธรรมนูญหลังการรัฐประหาร

จากบทความก่อนหน้านี้ซึ่งทีมงาน ฤๅ ได้นำเสนอเอกสารของ CIA ที่ระบุว่า “ในหลวงรัชกาลที่ 9 โดนบังคับให้ลงพระนามในรัฐธรรมนูญ” ภายหลังการรัฐประหารในปี พ.ศ. 2494 เป็นหลักฐานยืนยันว่า “พระองค์ไม่ได้ทรงสนับสนุนการรัฐประหาร”

บทความนี้ได้กลายเป็นกระแสให้เกิดข้อถกเถียงกันอย่างกว้างขวาง โดยผู้ที่สนใจการเมืองและประวัติศาสตร์จากทุกฝ่าย

แต่อย่างไรก็ตาม ได้มีความเห็นจากกลุ่มคน “ฝั่งไม่เอาเจ้า” (anti-royalist) ในทำนองว่า บทความดังกล่าวเป็นการด่วนสรุปตีขลุมจนเกินไป เช่น ความเห็นที่แย้งว่า “การที่ในหลวงไม่ยอมลงพระนาม ไม่ได้หมายความว่าพระองค์ทรงยึดมั่นในหลักประชาธิปไตย” หรือการแย้งว่า เอกสารแค่ชิ้นเดียว “ยังไม่เพียงพอ” ในการใช้อ้างอิงเพื่อนำมาสนับสนุนข้อเท็จจริงดังกล่าว

เมื่อมีข้อเรียกร้องเรื่องหลักฐานขนาดนี้ จึงเป็นหน้าที่ของทีมงาน ฤา ที่จะนำเสนอข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อสนับสนุนข้อเท็จจริงที่ว่า สถาบันพระมหากษัตริย์ “มิได้เห็นดีเห็นงามด้วย” กับเหตุการณ์รัฐประหาร “ตัวเอง” ของรัฐบาลจอมพล ป. ในวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2494

โดยบทความนี้จะลงลึกถึงรายละเอียดของเหตุการณ์ดังกล่าว เพื่อปลดเปลื้องข้อกล่าวหาที่ว่าในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงสนับสนุนการรัฐประหาร ซึ่งอย่างน้อยๆ ก็ในรัฐประหาร พ.ศ. 2494

เอกสารชิ้นสำคัญที่จะนำมาพูดถึงในครั้งนี้ เป็นของสำนักข่าวกรองสหรัฐอเมริกา (CIA) รหัสเอกสารRDP79T00975A000400570001-4 ลงวันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2494 มีเนื้อความสรุปได้ว่า …

“มีรายงานจากประเทศไทยว่า เมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2494 รัฐบาลไทยได้ถูกโค่นล้มลง จอมพล ผิน ชุณหะวัณ ได้กลายเป็นผู้ควบคุมจัดการรัฐบาลในสถานการณ์ดังกล่าวในฐานะหัวหน้าคณะรัฐประหารจากทั้ง 9 คน กล่าวกันว่า คณะรัฐประหารยังคงให้จอมพล ป. ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีในคณะรัฐมนตรีชั่วคราวนี้ มีรายงานจำนวนหนึ่งระบุว่า ความเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่ที่เกิดขึ้นในประเทศไทย จำต้องเกิดขึ้นในขณะที่พระมหากษัตริย์กำลังนิวัตพระนคร คาดการณ์กันว่า ในเวลานี้พระองค์ทรงอยู่ระหว่างสิงคโปร์สู่ประเทศไทยโดยทางเรือ คณะรัฐประหาร … หวังใจว่า รัฐบาลภายใต้การควบคุมของพวกเขาจะได้รับการสนับสนุนจากพระมหากษัตริย์”

จากเอกสารข้างต้น จะเห็นได้ว่า CIA เพิ่งจะรายงานข้อมูล “สดๆ ร้อนๆ” เพียง 1 วันหลังจากที่การรัฐประหารได้เกิดขึ้นและสำเร็จไปแล้ว ซึ่งรูปแบบประโยคของ CIA นั้น ตีความได้ว่า รัฐประหารในครั้งนั้น “เสร็จสิ้นสมบูรณ์ไปแล้ว” กล่าวคือ ไม่ต้องให้ในหลวงเห็นชอบยินยอมก็สำเร็จไปแล้ว เพราะอำนาจมิได้อยู่ที่พระองค์

เป็นที่ชัดเจนว่า คณะรัฐประหารที่นำโดย จอมผลผิน ชุณหะวัณ ได้ประกาศตั้ง “รัฐบาล” ไว้แล้ว โดยที่ยังไม่ได้ปรึกษาพระมหากษัตริย์แต่อย่างใด และ CIA ยังได้ระบุด้วยว่า ขณะนั้นในหลวงทรงอยู่บนเรือพระที่นั่งที่กำลังมุ่งหน้าจากสิงคโปร์สู่กรุงเทพฯ และแม้ว่าการรัฐประหารจะสำเร็จรวมถึงมีการแต่งตั้งรัฐบาลชั่วคราว (ด้วยอำนาจคณะรัฐประหาร) ไปแล้ว แต่ด้วยมารยาททางการเมือง คณะรัฐประหารยังต้องการให้ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงสนับสนุนรัฐบาลชั่วคราวนี้ด้วยเช่นกัน เพื่อให้สอดคล้องตามประเพณีการปกครองแบบรัฐธรรมนูญ ที่สถาบันพระมหากษัตริย์และรัฐบาลจะต้องเข้ากันได้และไม่ขัดกัน

ข้อมูลข้างต้นยิ่งย้ำชัดถึงความเข้าใจของเจ้าหน้าที่ CIA ว่า เมื่อเกิดรัฐประหารขึ้นแล้ว อำนาจ “รัฏฐาธิปัตย์” (อำนาจสูงสุดในประเทศ) ย่อมต้องเป็นของคณะรัฐประหาร (จอมพลผิน และ จอมพล ป.) มิใช่ของพระมหากษัตริย์

ซึ่งก็สอดคล้องกับการที่คณะรัฐประหารสถาปนารัฐบาลขึ้นมาเอง โดยที่ไม่ได้รอพระบรมราชวินิจฉัยแต่อย่างใด นั่นจึงเท่ากับว่า ในหลวงทรงมิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการรัฐประหารนี้เลย อีกทั้งการกระทำของคณะผู้ก่อการยังเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมอีกด้วย

นอกจากนั้น การจงใจเลือกเวลารัฐประหารขณะที่ในหลวงทรงอยู่ในระหว่างการเดินทาง ย่อมเป็นการส่อเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ เพราะนั่นเท่ากับว่า ในหลวงทรงต้องเข้ามาจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นภายหลังการรัฐประหาร ในฐานะ “ตรายาง” โดยที่ทรงไม่มีโอกาสได้เสนอแนะหรือให้คำปรึกษาอะไรเลย

จึงเป็นการตีความได้ว่า พระองค์ทรงถูก “บังคับ” ให้ยอมรับผลจากการรัฐประหารอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หากพูดกันอย่างเป็นธรรมแล้ว แทนที่พระมหากษัตริย์หนุ่มซึ่งกำลังจะกลับมาครองราชย์ในประเทศอย่างสง่าผ่าเผยและสมบูรณ์ แต่กลับกลายเป็นว่า ในหลวงรัชกาลที่ 9 ทรงต้องประสบกับสถานการณ์อันเลวร้ายตั้งแต่ “วันแรก” ที่ทรงเหยียบผืนแผ่นดินไทย ประหนึ่งจู่ๆ ก็โดนหักพระพักตร์อย่างแรง ด้วยการ “รัฐประหารตัดหน้า” ชนิดที่ว่าไม่ต้องการให้พระมหากษัตริย์เข้ามามีส่วนร่วมในการระงับปัญหาใดๆ ของบ้านเมือง อันเป็นวิถีทางตามรัฐธรรมนูญ พ.ศ. 2492 (ฉบับก่อนการรัฐประหาร) ซึ่งถือเป็นหนึ่งในรัฐธรรมนูญฉบับที่เป็นประชาธิปไตยมากที่สุดในสมัยนั้น

ทั้งหมดนี้คือบทขยายความหลักฐานชิ้นสำคัญที่พิสูจน์ว่า “ในหลวงรัชกาลที่ 9 ไม่ได้ทรงสนับสนุนรัฐประหาร” ซึ่งเป็น “ความจริง” ที่ขัดกับความรู้สึกของกลุ่มคนฝั่งไม่เอาเจ้าที่ถูกนักวิชาการฝั่งตนชี้นำ และฝังหัวด้วยข้อมูลบิดเบือนต่างๆ มาตลอดช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา