บังคับให้ “รัก” หรือ “ไม่รัก” การเอาชนะกันโดยดึงสถาบันพระมหากษัตริย์ลงมาเป็นเงื่อนไข

เราทุกคนเติบโตมาในยุคที่พระมหากษัตริย์อยู่ใกล้ชิดประชาชน หลายคนรักและเทิดทูนสถาบันฯ ด้วยเหตุผลที่ต่างกันไป บางคนได้รับการปลูกฝังอบรมมา บางคนได้รับพระมหากรุณาธิคุณโดยตรงจากพระองค์ท่าน แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างมีพระเจ้าอยู่หัวอยู่ในใจ

เมื่อถึงยุคเปลี่ยนผ่าน จะมีกลุ่มผู้ไม่หวังดีมุ่งร้ายโจมตีสถาบันพระมหากษัตริย์อยู่ในทุกช่วงรอยต่อ แต่ด้วยพระปรีชาสามารถและการวางตนของในหลวงทุกพระองค์ เรื่องร้ายต่าง ๆ ก็ผ่านไปได้ด้วยดี

เป็นอย่างนี้มาตลอดตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน และต่อไปในอนาคต

ด้วยสถานการณ์เหล่านี้ หลายคนจึงถือว่าเป็นหน้าที่สำคัญ ที่จะต้องรักษาและปกป้องสถาบันพระมหากษัตริย์ให้อยู่รอดปลอดภัย คนเหล่านี้จึงเริ่มทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง…

บางคนเริ่มด้วยการตำหนิพวกพ้องที่ไม่ออกมาบอกว่ารักในหลวง
บางคนเริ่มด้วยการบังคับให้ลูกหลานแสดงความเคารพ
บางคนเริ่มด้วยการไล่กลุ่มที่เห็นต่างออกนอกประเทศ
บางคนเริ่มด้วยการบังคับคนอื่นให้ลุกขึ้นยืนในโรงหนัง
บางคนเริ่มด้วยการระรานใครต่อใครที่ไม่เชื่อฟัง
และ…บางคนเริ่มด้วยการใช้กำลัง กับคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

ถามว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องและเป็นเรื่องปกติไหม?

จะด้วยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม ทุกคนได้ย้ายพระเจ้าอยู่หัวจากในใจไปอยู่บนหิ้ง บนที่ที่ใครแตะต้องไม่ได้ ใครไม่อิน ใครไม่เคารพรัก ก็ไปโกรธเกลียดชิงชัง ใครไม่แสดงออกว่าศรัทธา ก็ไประราน ขับไล่ไสส่ง

จากที่เขาไม่เคยเกลียด เขาก็เกลียด สุดท้ายความเกลียดก็กลายเป็นเครื่องมือของกลุ่มผู้ไม่หวังดี ที่คอยหาจังหวะทำลายสถาบันพระมหากษัตริย์มาโดยตลอด อย่างที่เราได้เห็น ๆ กัน

แบบนี้คนที่ทำลายคุณค่าสถาบันพระมหากษัตริย์ให้เสื่อมลง จะเป็นใคร…ถ้าไม่ใช่ตัวเราเอง

ในทางกลับกันของคนอีกฝั่ง กระแสประชาธิปไตย อาจเป็นของใหม่สำหรับใครหลายคน ด้วยเทคโนโลยีที่ฉับไว ข่าวสารมากมายหลากหลายต่างพุ่งเข้าหาเราอย่างรวดเร็ว คนส่วนใหญ่ใช้เวลาไปกับการเสพข้อมูลจำนวนมหาศาล หลายคนรับทุกอย่างไว้โดยไม่มีเวลากรองหาความจริง

นอกจากคำว่า “ประชาธิปไตย” คำอื่น ๆ จึงเริ่มทยอยแทรกซึมเข้ามาในชีวิต

การกดทับ ความเหลื่อมล้ำ คนเท่ากัน เผด็จการ ชนชั้นอีลิท ศักดินา propaganda … และอื่น ๆ อีกมากมาย

หลายคนเลือกเชื่อเฉพาะสิ่งที่อยากเชื่อ เริ่มเกลียดสิ่งที่เคยเป็นเพียงเพราะมันไม่อยู่ในกระแส บางคนจริงจังถึงขั้น “คลั่ง” ในการที่จะสร้างประชาธิปไตย กำจัดความเหลื่อมล้ำ และลบคำเหล่านี้ให้หมดไป คนเหล่านี้จึงเริ่มทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง…

บางคนเริ่มด้วยการดูถูกเหยียดหยามใครก็ตามที่เห็นต่าง
บางคนเริ่มด้วยการล้อเลียน เสียดสีสิ่งที่อีกฝั่งเขาเทิดทูนและศรัทธา
บางคนเริ่มด้วยการไล่แบนร้านค้าที่เขามีจุดยืนแตกต่างจากตัวเอง
บางคนเริ่มด้วยการบูลลี่ดาราที่ไม่ออกมา call out
บางคนเริ่มด้วยการเอาคนไปแขวนประจาน เพียงเพราะไม่ชอบแนวคิดของเขา
บางคนเริ่มด้วยการด้อยค่าคนที่ออกมาบอกว่ารักในหลวง
บางคนเริ่มด้วยการถ่มถุยด่าใครก็ได้ เพราะคิดว่านี่คือเสรีภาพ
และ…บางคนเริ่มด้วยการส่งต่อประชาธิปไตยฉบับตัวกูของกู เป็นไม้ต่อไปให้กับคนรุ่นหลัง

ถามว่านี่คือสิ่งที่ถูกต้องและเป็นเรื่องปกติไหม?

จะด้วยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม ตั้งแต่เริ่มพิมพ์คำว่าประชาธิปไตยลงในหัว หลายคนเริ่มเกรี้ยวกราด โกรธเกลียดเวลามีใครไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของตัวเอง หลายคนรู้สึกร้อนรุ่มเวลามีใครโพสต์ถึงความดีงามของสถาบันพระมหากษัตริย์ บางคนเสียเพื่อน บางคนทะเลาะกับครอบครัว บางคนหมางใจกับคนรัก

จากที่ไม่มีความสุขอยู่แล้ว ยิ่งจมทุกข์ลงไปอีก

หลายคนอยากเห็นบ้านเมืองพัฒนาไปข้างหน้า อยากถูกเรียกว่าเป็นหัวสมัยใหม่ แต่กลับเริ่มก้าวแรกที่การไม่ยอมรับ และบีบบังคับให้คนอื่นต้อง “เกลียด” เหมือน ๆ กัน บังคับให้คนที่เฉยต้องแสดงตัวออกมาเหมือน ๆ กัน แล้วหลงมีความสุขชั่วครั้งชั่วคราวกับคำว่าประชาธิปไตยที่ใครก็ไม่รู้ยัดเข้ามาใส่หัว

เช่นเดียวกัน คนไทยหลายคนอยากเห็นสิ่งที่ตัวเองเคารพศรัทธาดำรงคงอยู่ในที่ทางที่เหมาะสมต่อไป แต่กลับเริ่มทำลายและลดค่าสิ่งที่ตัวเองรัก ด้วยการบังคับให้คนอื่น “รัก” เหมือน ๆ กัน บังคับให้คนอื่นแสดงออกเหมือน ๆ กัน ใครไม่แสดงออกมาก็ไปกาหัวเขาว่าเนรคุณ

แนวคิดแบบนี้นับวันยิ่งเป็นสิ่งที่ตกร่องตกยุค และทุกวันนี้คนส่วนใหญ่ต่างก็มีวุฒิภาวะพอที่จะก้าวข้ามพ้นเรื่องพวกนี้กันไปแล้ว เหลือก็แต่พวก “ซ้ายขวาสุดขอบ” เท่านั้นครับ ที่วันหนึ่งจะกลายเป็นพวกล้าสมัย ที่เด็กรุ่นต่อไปจะจับมัดรวม เก็บใส่กล่อง และรอวันย่อยสลายหายไปตามกาลเวลา