ที่ของข้าพเจ้าในโลกนี้คือ การที่ได้อยู่ท่ามกลางประชาชนของข้าพเจ้านั่นคือ คนไทยทั้งปวง

เนื่องจากพระราชกิจด้านการศึกษา ในหลวง ร.9 จึงต้องเสด็จพระราชดำเนินกลับไปทรงศึกษาต่อ ณ กรุงโลซานน์ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ในเดือน สิงหาคม พ.ศ. 2489 หลังจากเสด็จขึ้นครองราชย์

ในวันที่ต้องเสด็จจากประเทศไทย พระองค์ได้ทอดพระเนตรเห็นประชาชนที่มาส่งเสด็จอย่างล้นหลาม ตลอดทางที่รถพระที่นั่งแล่นผ่าน บางแห่งใกล้จนทอดพระเนตรเห็นสีหน้าและแววตาของประชาชนที่เต็มไปด้วยความรักและห่วงใย หลายคนก็กำลังเสียขวัญหวั่นกลัว … กลัวว่าในหลวงจะไม่กลับมา

“ในหลวง อย่าละทิ้งประชาชน”

เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาท่ามกลางเสียงโห่ร้องถวายพระพร เสียงซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของพระราชปณิธานของพระองค์ นั่นคือ …

“ถ้าประชาชนไม่ทิ้งข้าพเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าจะทิ้งประชาชนอย่างไรได้”

พระราชดำรัสดังกล่าวได้สะท้อนให้เห็นถึงความผูกพันที่ทรงมีต่อประชาชน ตั้งแต่ครั้งแรกเริ่มรัชกาล และเป็นดั่งคำสัญญาว่าพระองค์จะเสด็จกลับมาดูแลประชาชนของพระองค์ และเป็นพระราชปณิธานอันมุ่งมั่น ซึ่งยืนยันได้จากพระราชหัตถเลขาที่ทรงมีถึงพระสหายในต่างประเทศ ภายหลังจากที่เสด็จขึ้นครองสิริราชสมบัติ ความว่า …

“เมื่อข้าพเจ้าเป็นนักเรียนอยู่ในยุโรป ข้าพเจ้าไม่เคยตระหนักว่า ประเทศของข้าพเจ้า คืออะไร และเกี่ยวข้องกับข้าพเจ้าแค่ไหน ไม่ทราบตราบจนกระทั่ง ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะรักประชาชนของข้าพเจ้า เมื่อได้ติดต่อกับเขาเหล่านั้น ซึ่งทำให้ข้าพเจ้าสำนึกในความรักอันมีค่ายิ่ง ข้าพเจ้าไม่เป็นโรคคิดถึงบ้านที่จริงจังอะไรนัก แต่ข้าพเจ้าได้เรียนรู้โดยการทำงานที่นี่ว่า…ที่ของข้าพเจ้าในโลกนี้ คือ การที่ได้อยู่ท่ามกลางประชาชนของข้าพเจ้า นั่นคือคนไทยทั้งปวง”