กบฏวังหลวง ‘ลวง’ หรือ ‘จริง’

มีเหตุการณ์กบฏครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์ที่เรียกได้ว่าผิดแผกแปลกไปจากกบฏครั้งอื่นๆ นั่นคือ “กบฏวังหลวง” ในปี พ.ศ. 2492

ที่แปลกเพราะชื่อของกบฏครั้งนี้เรียกตามชื่อสถานที่คือ “วังหลวง” (เนื่องจากฝ่ายกบฏได้ยึดพระบรมมหาราชวังเป็นฐานบัญชาการ) แทนที่จะเรียกตามชื่อของหัวหน้าคณะผู้ก่อการคือปรีดี พนมยงค์ ซึ่งหากจะเรียกชื่อเหมือนเหตุการณ์กบฏครั้งอื่นๆ เช่น กบฏบวรเดช กบฏพระยาทรง ฯลฯ เหตุการณ์กบฏครั้งนี้ก็ควรต้องเรียกว่า “กบฏปรีดี”

อีกสิ่งหนึ่งที่กบฏครั้งนี้แตกต่างจากครั้งอื่นๆ คือ วิธีการสกปรกของคณะผู้ก่อการ ที่มีการอ้างหรือโหนเจ้า ด้วยการปลอมพระบรมราชโองการ อ้างพระนามพระมหากษัตริย์ขึ้น ซึ่งนอกจากจะทำให้ในหลวง ร.9 ที่ขณะนั้นเสด็จประทับอยู่ที่สวิสเซอร์แลนด์ระคายเบื้องพระยุคลบาทแล้ว ยังเป็นการโยงสถาบันฯ เข้ามาเกี่ยวข้องกับการเมืองอีกด้วย

และการที่กลุ่มกบฏใช้วังหลวง ซึ่งเป็นที่ประทับของพระมหากษัตริย์มาตั้งแต่ต้นกรุงรัตนโกสินทร์ เอามาเป็นที่กำบังในการก่อกบฏ ก็ได้สร้างความเสียหายให้กับพระบรมมหาราชวังซึ่งถือเป็นมรดกของชาติอย่างประเมินค่ามิได้

และสิ่งที่ถือเป็นการเหยียดหยามน้ำใจคนไทยทั้งประเทศคือ ในช่วงเวลานั้น พระบรมศพของในหลวง ร.8 ก็ยังประทับอยู่ในวัง เพราะยังไม่ทันได้ถวายพระเพลิง แต่กลุ่มกบฏกลับบุกเข้ายึดวังหลวงอย่างอุกอาจโดยไม่คำนึงถึงพระเกียรติของท่านเลย

นี่คือเหตุการณ์กบฏครั้งเลวร้ายครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์การเมืองไทย ที่เป็นสาเหตุให้หัวหน้ากบฏอย่างปรีดี พนมยงค์ ต้องลี้ภัยออกนอกประเทศอย่างถาวร และเป็นเหตุการณ์ที่ย้ำให้เห็นถึงความขัดแย้งและการแย่งอำนาจกันเองของฝ่ายการเมือง โดยดึงสถาบันพระมหากษัตริย์เข้ามาเกี่ยวข้องเพียงเพื่อผลประโยชน์ของคนบางกลุ่มเท่านั้น