แม้คนส่วนใหญ่จะก้าวพ้นคำถามเหล่านี้ไปแล้ว แต่ก็ยังมิวายมีนักวิชาการและคนบางกลุ่มยังวนเวียนตกร่องอยู่แต่กับคำว่า “เซ็นรับรองรัฐประหาร” โดยไม่ยอมเข้าใจ (หรือแม้แต่ยอมรับ) เลยว่า การเซ็นรับรองรัฐประหารเป็นเพียงแค่วาทกรรม หนำซ้ำยังแยกไม่ออกระหว่างความหมายของคำว่า “ปฏิวัติ” และ “รัฐประหาร” อีกด้วย
ซึ่งในความเป็นจริงทางรัฐศาสตร์ การรัฐประหารแต่ละครั้ง หัวหน้าคณะรัฐประหารจะมีฐานะเป็น “รัฏฐาธิปัตย์” เป็นผู้มีอำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศ โดยคณะรัฐประหารจะทำการขอเข้าเฝ้าฯ เพื่อชี้แจงสถานการณ์เหตุผลความจำเป็นที่ต้องทำการรัฐประหารต่อพระมหากษัตริย์ เพื่อแสดงเจตนาว่าเป็นเพียงการล้มล้างอำนาจบริหารของรัฐบาลเดิม ไม่ได้ล้มล้างราชบัลลังก์แต่อย่างใด
และการลงพระปรมาภิไธยของพระมหากษัตริย์นั้น เป็นการลงนามตามหน้าที่ในรัฐธรรมนูญ เพื่อแต่งตั้งคณะบริหารประเทศ โดย “ไม่มีผลใด ๆ” ทั้งในทางรัฐประหารหรือการปกครอง เพราะอำนาจทั้งหมดจะอยู่ที่คณะรัฐประหาร ดังนั้นการลงนามของพระมหากษัตริย์จึงไม่ใช่การ “เซ็นรับรองรัฐประหาร” ซึ่งเป็นแค่วาทกรรมที่ไม่มีจริง
