“คนเราจะเอาแต่ได้ไม่ได้ คนเราจะต้องรับและจะต้องให้ หมายความว่า ต่อไปและเดี๋ยวนี้ด้วยเมื่อรับสิ่งของใดมา ก็จะต้องพยายามให้ ในการให้นั้น ให้ได้โดยพยายามที่จะสร้างความสามัคคีให้หมู่คณะและในชาติ ทำให้หมู่คณะและชาติประชาชนทั้งหลายมีความไว้ใจซึ่งกันและกันได้ ช่วยที่ไหนได้ก็ช่วย ด้วยจิตใจที่เผื่อแผ่โดยแท้”
พระบรมราโชวาทของ ในหลวงรัชกาลที่ 9 พระราชทานแก่นักศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่น วันที่ 20 เม.ย. 2521
พระบรมราโชวาทที่สอนให้ตระหนักถึงความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ คิดถึงผู้อื่น เมื่อเรารู้จักให้ด้วยความจริงใจ ก็จะได้รับผลในทันทีคือ ความสุขใจ อิ่มใจ และการรู้จักรับรู้จักให้นั้น เป็นการสร้างพื้นฐานของความเสียสละ ที่สามารถส่งต่อกันไปได้เรื่อย ๆ โดยไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งนี้ การให้ยังรวมถึง ให้ความเคารพ ให้การยอมรับ เมื่อผู้อื่นประสบความสำเร็จ ซึ่งจะเป็นรากฐานสำคัญในการสร้างความสามัคคีให้หมู่คณะและคนในชาติ ดังพระบรมราโชวาท ของในหลวงรัชกาลที่ 9
